Żywa świnia, oddychająca koszulka i kolce, czyli o tym, jak bieganie stało się powszechne. Choć dziś nawet amatorzy biegają już z zupełnie profesjonalnym sprzętem. 

Pierwsze maratony w Polsce zaczęły odbywać się w 1924 r. Jednak udział w nich brać mogli tylko zawodowcy. Masowe biegi, dostępne dla każdego, w naszym kraju pojawiły się w latach 70. A to za sprawą Amerykanów, którzy rozpropagowali ideę “joggingu”, czyli biegu po zdrowie. Pierwszy masowy maraton, w którym udział wzięli zarówno zawodowcy, jak i amatorzy, odbył się w 1978 r. z inicjatywy gnieźnieńskich działaczy Szkolnego Związku Sportowego. Wystartowało w nim kilkudziesięciu zawodników.  

Jak pisze runners-world.pl, wtedy pojawił się trend do gadżetów, jakimi obdarowywano zwycięzców “w kategoriach generalnych i wiekowych: kryształowe (a potem blaszane) puchary, nagrody rzeczowe. Zwycięzcy dostawali 30 lat temu np. żywą świnię, kanapę lub stół. Trudno było zapakować takie trofeum do plecaka i wsiąść w pociąg powrotny do domu. Potem, w latach 80. i 90., zaczęły królować kołdry, koce, śpiwory i sprzęt AGD”. U nas przez wiele lat zwycięzcy otrzymywali kolorowy telewizor polskiej produkcji Curtis. 

Pierwszy otwarty dla wszystkich bieg maratoński zorganizowano pod koniec lat 70. XX w.  30 września 1979 r. trasę Maratonu Pokoju pokonało 1861 osób. Był to najlepszy wynik w Europie. Po stanie wojennym Polacy wrócili na start. Biegowy kryzys przyszedł w latach 90. Potem bieganie wróciło do łask na początku XXI w. i stało się jedną z najpopularniejszych form dbania o zdrowie w kraju nad Wisłą. 

Strój do biegania 

Początkowo strój do uprawiania sportu przypominał ten noszony na co dzień. Jednak trudno biegać w długiej spódnicy czy też w koszuli zapinanej pod szyję. XX w. przyniósł zmiany w tym, co zakładano na siebie w czasie uprawiania różnego rodzaju dyscyplin sportowych.  

Odzież stała się nie tylko praktyczna, ale i miała ułatwić poruszanie się. Stroje dla lekkoatletów miały i mają przede wszystkim poprawiać aerodynamikę. Ewoluowały również materiały, z których odzież jest wykonywana. Zawodowi biegacze, ale i ci bardziej wprawni, nie założą już zwykłej bawełnianej koszulki, ale taką, wykonaną ze specjalnego tworzywa, które „oddycha” i odprowadza pot, utrzymując przy tym stałą temperaturę ciała użytkownika.  

Buty do biegania 

Żaden biegacz – czy zawodowiec, czy też amator - nie wyobraża sobie bez nich życia. To najważniejszy element, bez którego nie pokonasz żadnego dłuższego dystansu. Mowa tu, oczywiście, o obuwiu do biegania. Ich pierwowzorem były skórzane buty z przymocowanymi do podeszwy kolcami, które pojawiły się na rynku w latach 20. XX w., cieszyły się popularnością aż do lat 40. Buty, które bardziej przypominają te dzisiejsze, pojawiły się w latach 60. Pierwsze miały skórzaną cholewkę i gumową prążkowaną podeszwę.  

Na początku lat 70. pojawiło się obuwie, które stanowiło przełom na rynku, ponieważ posiadało gumowo-gąbkową podeszwę środkową, z dodatkową wkładkę pod piętę. Dzięki temu pochłaniało siłę uderzenia w ziemię i redukowało obciążenie ścięgna Achillesa. W 1979 r. pojawiły się buty z poduszką powietrzną Tailwind. Kolejna modyfikacja systemu amortyzacji - poduszka GEL – to rok 1986. W 2004 r. pojawiło się ultralekkie obuwie, w którym biegacz czuje się tak, jakby był na boso.  

Do dziś firmy sportowe, które specjalizacją się w produkcji obuwia do biegania, wprowadzają kolejne modele na rynek. Ten „wyścig zbrojeń” sprawił, że dzisiejsze buty są proste, lekkie i wygodne. Jednak jest jedna rzecz stała. Po przebiegnięciu 1000 – 1200 km przeciętne buty do biegania tracą swoją najważniejszą cechę – amortyzację. I trzeba je wymienić na nowe. Jakie? O tym sami musicie zdecydować... 

Źródło: mojafigura.com, historia.org.pl, runners-world.pl